Walter Claes

22 februari 1949 – 08 maart 2021

Pa,

Onwezenlijk is nu het woord, het woord dat ik tegen iedereen zeg en vooral tegen mezelf.

En dat is het ook!
Je vertrok hier vrolijk en plots lag je daar en nu ben je er niet meer.

Ik was boos, heel boos… waarom, waarom?

Ik vroeg om nog 1 teken nog een keer voor mij, mijn alles, mijn toeverlaat. Je was al zo ver weg, je was er niet meer.

Tot ik je vingerafdruk kreeg die ik had gevraagd. Daarin stond een hartje met een sterretje boven in je vinger.

Dat is voor mij het teken, het teken dat je bij me blijft, dat je me gaat blijven ondersteunen,

me raad gaat geven en me laten merken dat ik niet goed bezig ben.

Pa, jij was alles voor mij, van kind af deden we alles samen. Hoe het nu verder moet dat weet ik niet.

Maar ik ben er nu echt van overtuigd dat jij over mij zult waken.

 

Je dochter, Chris

Een triestig afscheidsmoment … pa, Walter zou het niet willen, zo gaven jullie in ons gesprek aan. Hij heeft een goed en rijk leven gekend, waar hij, als het kon, van een feestje een feestje maakte. We willen het proberen vandaag, voor jou pa, bompa, al die feestelijke momenten van je leven vastpakken. Maar, er is ook die onnoemelijke pijn van het afgesneden zijn. Dus alleen maar jouw leven vieren … dat kunnen we vandaag nog niet. De scherpte van waarom, waarom hij, waarom zo plots , dringt zich telkens op. Bompa samen omringen, pa omarmen, voelen wat er te voelen is, en stil zijn …
Hem gedenken in hoe hij was. Halt houden bij betekenisvolle momenten in Walter zijn leven en jullie levens samen. Verwijlen bij warme herinneringen die troost bieden. Daarvoor zijn we hier. Samen zoekend naar bakens zodat we straks weer verder kunnen.

Plots wordt het donker
Het licht ineens uit
De wereld die stilstaat
’t verdict veel te luid.
De nagalm blijft zoemen,
Doorheen lijf en hoofd
Te veel om te voelen
Van al ’t moois beroofd.
Het pad lijkt onvindbaar
De tocht veel te lang
Blijf stilletjes dromen,
Al ben je doodsbang.
Ik weet het, ’t is lastig
Dus vloek, lach en ween,
We doen het hier samen
We zijn niet alleen.

Walter werd, 72 jaar geleden geboren in Oelegem, onder ‘den toren’. Hij groeide daar met zijn ouders en zijn 2 oudere broers, op. Hoewel … vanaf zijn 10de levensjaar zal Walter enkel tijdens het weekend en de schoolvakanties thuis vertoeven. Samen met zijn broers vertrok hij vanaf dan elke zondag met zijn fietske en zijn valies naar het internaat in Lier.

Beelden, herinneringen uit die tijd kleurden licht en vrolijk, maar de tijd op het internaat wierp ook zijn schaduw. De strengheid en hardheid waarmee kinderen en jongeren toen bejegend werden, kunnen we ons nu nog maar moeilijk voorstellen maar lieten bij Walter alleszins hun sporen na. Vanuit deze strengheid voedde pa jullie, Tom en Chris op. Hij stelde thuis duidelijke regels en afspraken. Een compliment rechtstreeks aan jullie adres, dat kwam er zelden. Hierdoor hadden jullie, zeker zo lang jullie thuis woonden, het gevoel hadden dat je moeilijk iets ‘goed’ kon doen voor pa.

Jij, Gerda, wist dat dit anders lag. Aan jou verwoordde hij wel hoe fier en trots hij was op zijn kinderen. Praten over wat hem werkelijk innerlijke roerde, dat deed pa zelden.

Met de komst van de kleinkinderen kwam er ruimte voor meer zachtheid en mildheid. Al vertelde bompa aan jullie, Rube en Tuur, ook wel eens over het over het internaat. Hoe hij daar bijvoorbeeld alles alleen moest kunnen en doen. Maar er waren ook de vriendschappen voor het leven die Walter in het internaat in Lier ontwikkelde met enkele medeleerlingen of de verhalen dat er met een transistor radio muziek werd beluisterd of het voetbal gevolgd werd.

Walter studeerde in Lier als regent af en vond eerst werk in de Willem Van Laarstraat in Berchem. Het grootste deel van zijn leraarschap werkte hij op de Grote steenweg in het Siso als leraar aardrijkskunde en natuurwetenschappen. De laatste jaren werkte hij op het Kiel in ….. Daar rondde hij op 60ste zijn beroep als leraar af. In die laatste school gaf hij heel wat biologie. Hiervoor had op school ‘een kleine dierentuin’, waarvan tijdens de vakanties enkele exemplaren mee naar huis kwamen. Daarnaast ging hij tijdens de vakantie naar school om de dieren die op school bleven, te verzorgen. Walter was een gedreven leraar. Als hij les gaf stond zijn deur altijd open. Iedereen mocht horen en zien hoe het er bij hem tijdens de les aan toe ging.
Dat hij streng was, dat wisten jullie vanuit de momenten dat jullie, Chris en Tom, in de eerste maanden al eens met hem op school kwamen. De blikken van de leerlingen spraken boekdelen : ‘ zouden zij thuis ook zo streng opgevoed worden ?’. Kwamen jullie echter tegen het einde van het schooljaar op school, dan ervoeren jullie dat diepe en onvoorwaardelijk respect voor jullie pa. Meneer Claes was een graag geziene leraar.

Het deed me denken aan de woorden van Rudyard Kipling, romantisch en in zijn formulering gedateerd, maar onveranderd waar in essentie:

‘No printed words nor spoken plea can teach young minds what they should be
Not all the books on all the shelves but what the teachers are themselves’.

 Ook de collega’s van pa werkten graag met hem samen, kende een diep respect voor hem.
Gedurende zijn loopbaan passeerden er zeker kansen dat Walter, dat pa een andere functie als het leraarschap zou kunnen opnemen. Hij koos echter bewust om leraar te blijven, zodat er quality time was voor zijn gezin. Met de jaren organiseerde hij zich zo, dat hij al het werk voor school, op school deed. Zo was er thuis tijd voor andere hobby’s en engagementen.

Zo was er zijn passie voor muziek, die hij met de tijd aan jou, Tom doorgaf. Zijn eerste stappen als DJ zette hij in ‘den euele’, het jeugdhuis in Oelegem dat hij samen met enkele vrienden had opgericht. Vanuit die tijd klonk al eens het verhaal dat zij The Pebbles hadden geboekt. Om één of andere redenen kwamen zij niet opdagen. Jij, Tom, herinnerde je ook de namiddagen met hem in de platenwinkel, op zoek naar die ene plaat. Als pa muziek beluisterde dan was het om dat ‘ene moment’ : een bijzondere gitaar- of drumsolo, het ruwere/rouwere deel, den drive die je meenam ….. Doorheen de tijd veranderde de muziekgenres die hij graag beluisterde wel.

Er was zijn gedreven inzet voor vele jaren als duiven uitmaker in. Zorgvuldig noteerde hij het vertrek en de aankomst van de duiven, allemaal met de hand, op basis van de binnen gebrachte constateur of duivenklok en berekende dan hun vliegtijd. Met de komst van de digitale wereld liet hij deze passie los, maar had intussen in het sportcafé vele vrienden gemaakt, en pikte zo een nieuwe interesse op namelijk het voetbal.

Er was zijn inzet die met jouw werk, Gerda, verbonden was. Het begon met het rondrijden met de camionette met goederen. Met de tijd was het pa die alle menu’s, speciale aanbiedingen op folder zette en in x- aantal exemplaren kopieerde. De eerste menu’s werd nog met de handmachine getypt. Iets fout typen betekende opnieuw beginnen. De bijhorende illustraties voor op het menu of de folder werden door iemand getekend en dan minutieus uitgeknipt door Walter en op een blad geschikt. Niets liet hij aan het toeval over. De plakranden maakte hij zorgvuldig wit, zodat er geen zwarte randjes op de folder of het menu stonden.
Met de tijd werd de hand typmachine vervangen door een elektronische machine … een hele vooruitgang ! De kaften waarin de knipsels en menu’s in steken, zijn een stille herinnering aan deze tijd.

En er was Wenduine, jullie vaste stek aan zee waar jullie jaarlijks gedurende de maand juli naar toe trokken. Daar kende hij, zoals op vele andere plaatsen trouwens, de echte volkscafé’s – de bruine café’s … Ook dat was pa, Walter. Voor hem geen grote woorden of vertoon. Wel echt en persoonlijk contact, een ontmoeting van mens tot mens waaruit een band kon groeien. Zelf was hij erg vaardig in het leggen van sociaal contacten. Leeftijd, diploma, … speelde hierbij geen rol. Jij, Tom, herinnerde je nog dat je vader je kwam halen in het jeugdhuis waar jij uit ging. Hij kwam altijd even binnen. Aanvankelijk voelde jij je er ongemakkelijk bij. Met de tijd kende iedereen jouw pa, stond zijn Palm klaar …. Jij, Chris, vertelde dat pa jou overal mee naar toe nam.

En er was zijn grote toewijding voor jullie, Rube en Tuur, zijn kleinkinderen. Sinds jullie naast elkaar woonden, zagen jullie elkaar zo goed als elke dag. Hieruit ontstonden vaste gewoontes. Bompa die jullie veters strikte, met bompa nog een balletje trappen voor je naar school vertrok, … Vele kilometers wandelde hij met jullie in de buggy met onderweg vaste stopplaatsjes. Hij was jullie vaste supporter bij het voetbal en de volleybal … Begeleidde hij een van jullie ergens naar toe, dan had hij zijn gazet en zijne bic bij, om tijdens het wachten te kunnen puzzelen.

Bompa was voor jullie een vriend, iemand waar je op kon rekenen, hij was den allerbeste.
En waar zal bompa nu zijn ? In het geheim van de sterren waar we samen naar kijken?

Ik zou de sterren van de hemel willen plukken
Maar dat zal mij wel nooit gaan lukken
Ik zou ze bewaren, diep in mijn hart
En die van jou hou ik dan stiekem apart
Die zou mijn ogen weer doen stralen
En het allerbeste in mij naar boven halen.
Zolang jouw sterretje licht blijft schijnen
Zal onze liefde nooit verdwijnen.

Jullie wegen, Gerda, kruisten zich in St. Antonius, in het volkscafé van jouw ouders. Walter kwam aanvankelijk voor je zus, maar de vonk sprong tussen jullie over. Jullie woonden eerst in Deurne, trokken dan terug naar St. Antonius waar jullie eerst op een appartement woonden en in een huurhuis aan Van Pelt. Chris was 1 jaar toen jullie naar het huis in de Frans Van Looverenlaan 10 verhuisden.
46 jaar deelden jullie lief en leed. Soms, zo verwoordde jij Gerda het, waren we water en vuur, elkaars tegenstelde, en andere momenten vulden we elkaar mooi aan. Als jij, Gerda, met iets zat, dan schakelde pa, Chris in …. Zij moest dan bij jou Gerda, eens horen, wat er gaande was.

Jij, Gerda, schreef afscheidswoorden voor vandaag.

Pa, zoet,
Er zijn geen woorden voor, zo plots, zonder een teken van ‘ik ben niet goed’ of ‘het doet daar zeer’ …. Je sukkelde wat met je knie …dat wisten we. Maar een nieuwe knie laten steken, dat ging je niet doen. Ziekenhuizen of dokters, die waren er niet voor jou.

Je miste wel, omwille van corona al jouw uitstapjes : vergaderen in Oelegem, voetbal, volleybal, zo maar even met de fiets door het dorp … Je had ergens wel een halte waar je stopte. Gelukkig mochten de duiven nog vliegen en ging je duiven letten. Soms ook gewoon naar de Jef om een babbel te slaan. Als je niet wist hoe of wat je moest doen als je iets ging maken, ging je te rade bij de Jules.

Gelukkig ook dat we heel de lockdown periode samen in de bubbel hebben kunnen vieren. Want daar stond jij op. Jouw gezegde was immers :

‘ tante Gaby zei altijd : ‘bij elke gelegenheid of kans moet je vieren’.
En ik ben zelf blij, dat je dat goed van je meter hebt blijven onthouden.

Wij waren geen knuffelaars, maar we wisten wat we aan elkaar hadden. Jij jouw ding en ik het mijne. Je kon soms best boos zijn maar 5 minuten later was je het alweer vergeten. Recht voor de raap was je. En al die jou gekend hebben, die wisten het : klinkt het niet, dan botst het wel.

Pa, je hebt mij verwend!
Bedankt dat ik jouw vrouw mocht zijn.
De bloemen die je bijna wekelijks mee bracht van de winkel ….. op zaterdag en al het andere, bedankt.
Bedankt voor al die reisjes en uitstapjes. Zoals samen met Jules en Annie, Rita en Staf naar Canada of Madeira. Met jouw broer Eugeen en Maria naar Kreta. Of de reis voor onze huwelijksverjaardag, samen met de bus naar Spanje of Barcelona. Want reizen was niet echt jouw ding al genoot je er wel van. Maar eigenlijk deed je dit voor mij.
Jij was liever aan zee, in Wenduine. Daar kwam je dan even bij me, mee op het strand zitten en dan was je weg, met je fiets of je ging op wandel. Op jouw weg kwam je altijd wel iemand tegen die jij kende.
Zoals toen je broer Louis nog leefde, dan ging je, als er iets van het voetbal was, altijd ook bij hem buurten.
Pa, je was een fiere vader voor Chris en Tom.
Je leefde voor je kleinzonen Tuur en Rube.
Anouk en Hanne, je stiefkleinkinderen waren altijd welkom.
En er was Lisa, je petekind. Je straalde als zij belde of langskwam.
De kinderen, kleinkinderen en al de mensen die jou kenden, te veel om op te noemen, ze zullen nog dikwijls aan de Claes, de schoolmeester of den Walter denken.
Pa, we gaan jou vreselijk missen.
Gerda

Je kan tranen huilen
Omdat hij er niet meer is,
Of je kan glimlachen
Omdat hij geleefd heeft.
Je kan je ogen sluiten
En hopen dat hij terugkomt
Of je kan vol zijn van liefde
Die je met hem gedeeld hebt.
Je kan je rug toekeren naar morgen
En in gisteren leven
Of je kan gelukkig zijn morgen
Omdat gisteren er was.
Je kan huilen, je geest sluiten, leeg zijn
En je rug toekeren naar alles,
Of je kan doen wat hij wilde dat je deed
Lachen, liefhebben en verder gaan
En hem voor eeuwig laten leven in je hart.